Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη. Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ. Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη· διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω. Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω...
Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011
Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011
Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011
Κυριακή 19 Ιουνίου 2011
Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011
Σάββατο 11 Ιουνίου 2011
Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011
Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011
ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ
Ο νους βολεύεται.......
Η καρδιά δε βολεύεται....
Ένα καράβι είναι το σώμα μας και πλέει πάνω σε βαθιογάλαζα νερά.
Ποιος είναι ο σκοπός μας;Να ναυαγήσουμε!
Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου!
Να σπας τα σύνορα! Να αρνιέσαι ότι θωρούν τα μάτια σου!
Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!
Να είσαι ανήσυχος, αφχαρίστητος, απροσάρμοστος πάντα.
Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις.
Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η ευχαρίστηση.
Γυμνάζω σαν άλογο πολεμικό το σώμα μου, το συντηρώ λιτό,γερό, πρόθυμο.
Το σκληραγωγώ και το σπλαχνίζομαι.Άλλο άλογο δεν έχω
.
Συντηρώ το μυαλό μου ακοίμητο,λαγαρό,ανήλεο.Το αμολώ να παλεύει
ακατάλυτα και να κατατρώει, φως αυτό,το σκοτάδι της σάρκας.
Άλλο αργαστήρι να κάνω το σκοτάδι φως δεν έχω.
Συντηρώ την καρδιά μου φλεγόμενη, γενναία,ανήσυχη. Νιώθω στην
καρδιά μου όλες τις ταραχές και τις αντινομίες, τις χαρές και τις πίκρες
της ζωής. Μα αγωνίζομαι να τις υποτάξω σ ένα ρυθμό ανώτερο από
το νου, σκληρότερο από την καρδιά μου.Στο ρυθμό του Σύμπαντου που
ανηφορίζει.
Η καρδιά δε βολεύεται....
Ένα καράβι είναι το σώμα μας και πλέει πάνω σε βαθιογάλαζα νερά.
Ποιος είναι ο σκοπός μας;Να ναυαγήσουμε!
Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου!
Να σπας τα σύνορα! Να αρνιέσαι ότι θωρούν τα μάτια σου!
Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!
Να είσαι ανήσυχος, αφχαρίστητος, απροσάρμοστος πάντα.
Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις.
Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η ευχαρίστηση.
Γυμνάζω σαν άλογο πολεμικό το σώμα μου, το συντηρώ λιτό,γερό, πρόθυμο.
Το σκληραγωγώ και το σπλαχνίζομαι.Άλλο άλογο δεν έχω
.
Συντηρώ το μυαλό μου ακοίμητο,λαγαρό,ανήλεο.Το αμολώ να παλεύει
ακατάλυτα και να κατατρώει, φως αυτό,το σκοτάδι της σάρκας.
Άλλο αργαστήρι να κάνω το σκοτάδι φως δεν έχω.
Συντηρώ την καρδιά μου φλεγόμενη, γενναία,ανήσυχη. Νιώθω στην
καρδιά μου όλες τις ταραχές και τις αντινομίες, τις χαρές και τις πίκρες
της ζωής. Μα αγωνίζομαι να τις υποτάξω σ ένα ρυθμό ανώτερο από
το νου, σκληρότερο από την καρδιά μου.Στο ρυθμό του Σύμπαντου που
ανηφορίζει.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)