Κουράστηκα να ζω μόνο για άλλους...
.. κουράστηκα να ζω...
με καρδιά που δε μου ανήκει..

Θα κάτσω στο πεζούλι σου ζωή,
θα κάτσω να ξαποστάσω...
Κι ίσως κοιμηθώ
στο πολύβοο δρόμο σου
μη γυρίσω....

Με κούρασαν οι αλήθειες σου
που μου στερούν το ψέμα...
Κάθε ανάσα μου πληγή
κάθε πληγή δάκρυ κρυφό,
θάλασσα να διασχίσω...

Μα ίσως απόψε κοιμηθώ
στ'όνειρο χωρίς όνειρο
να σεργιανίσω...

Ποτέ δεν ήμουν στον κόσμο μέσα,
από τα σπλάχνα σου ως τα χτες,
καπνός μόνο,  στης γιορτής τη φωτιά.

Αρκετά...

του Νικόλα Παπανικολόπουλος