Δεν φταις εσύ καλή μου και μη με λυπηθείς για τίποτα. Δεν φταις εσύ για όσα δεν μπορείς καλή μου. Εγώ ο ανόητος που χτυπιόμουνα να λάβω απ' αυτά που δεν είχες.
Τι να καταλάβεις και τι να ξέρεις κι εσύ από τη δικιά μου κόλαση. Πώς να τη δεις;
Δεν ήσουνα εσύ η αιτία για το μαρτύριο μου, εσύ ήσουν μονάχα η αφορμή του. Όλα μέσα μας γίνονται και ζητιανεύουν εδώ κι εκεί εξόδους όταν δεν αντέχουν άλλο την κλεισούρα τους. Κι ο ερωτάς μου μέσα μου ήταν πολύς, μαύρος, πηχτός, λάβα υπόγειων στρωμάτων, έβραζε και με φλόγιζε από πριν σε συναντήσω κι όταν σε βρήκα, σ' άρπαξα, έπεσα πάνω σου απαιτώντας να με γλιτώσεις από τις φλόγες μου.
Τι φταις εσύ; Εσύ ψυχή μου δεν καταλάβαινες τίποτα.
(Μάρω Βαμβουνάκη, Η μοναξιά είναι από χώμα.