Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω...
Τρίτη 17 Ιουλίου 2012
ΕΝΑ ΑΥΡΙΟ ΠΟΥ ΑΡΓΗΣΕ...ΠΟΛΥ.
"Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία μας χρόνια...
απο ενα τίποτα......
ένα αύριο που άργησε να 'ρθει η' ενα λυκόφως...
που κράτησε πολύ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου