Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω...
Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014
Όμως το ξέρω πως δεν γίνεται ποτέ κανείς να ελπίζει σ΄ολάκερη ευτυχία, ένα μικρό μερίδιο να προσδοκάει μονάχα... κει που δεν το περιμένει... Σαπφώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου