Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω...
Τρίτη 3 Ιουνίου 2014
Όσο μακριά και να πάει ο νους, ποτέ δεν φθάνει εκεί που μπορεί να φθάσει η καρδιά. Βίκτωρ Ουγκώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου