Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω...
Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011
Δυο πράγματα μονάχα
δε γίνεται ν αλλάξουν,
απ την αρχή του χρόνου
μέχρι σήμερα:
Η ροή του νερού
και της αγάπης η παράξενη,
γλυκιά πορεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου