Ο χρόνος μου τελειώνει πάνω στη γη..
και πρέπει να εγκαταλείψω όσα συνήθισα..
κι όσα αγάπησα..
Με γυμνό το φως της ψυχής να ταξιδέψω
στο Φως...
Κι όμως δε μπορώ. Βαριά λύπη με δένει...
Δεν είμαι το νιογέννητο φως που ήμουνα..
Ούτε ο άνεμος ο αδέσμευτος..
Ό,τι ήμουνα δεν είμαι κι ούτε μπορώ πάλι να γίνω.

Ο χρόνος τελειώνει.. πλησιάζει η ώρα..
Κι εγώ δεν είμαι πια πνεύμα ή άγγελος.
Πήλινα γίνανε τα αρχαία φτερά μου,
σπασμένος πηλός η καρδιά..
Και τα όνειρα άργιλος, άμμος....
Ταξιδεύουν πάνω τους ποτάμια από άστρα
το ίδο συχνά με της ερήμου την δίψα
και την απελπισία.

Κάνω μικρές συμφωνίες με τον διάβολο
κρυφά από τον Θεό ...
Δύο παιδιά που σμίγουν σε ώρες παιχνιδιού
πέρα από πρέπει....
Διαπραγματεύομαι την αιωνιότητα
με αντάλλαγμα να είμαι θνητός.
Ο διάβολος αγαπά το αιώνιο.. κι εγώ αγαπώ το χώμα...
Και την σπασμένη πήλινη καρδιά μου.
Στο χώμα μέσα,
θα μπορέσει κάποτε να ξεχαστεί...

του Νικόλα Παπανικολόπουλος