Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω...
Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011
" Λένε πως ο πόνος της ψυχής δε φαίνεται. Κι όμως, εγώ τον βλέπω. Τον βλέπω κάθε μέρα, να σκάβει το πρόσωπό μου, να θολώνει τα μάτια μου, να ασπρίζει τα χείλια μου. Υπάρχει φάρμακο; "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου