Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω...
Κυριακή 4 Μαΐου 2014
Ισως τελικά κάποια πράγματα συμβαίνουν μοναχά για να μας κάνουν να καταλάβουμε πόση δύναμη κρύβουμε μέσα μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου