Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη. Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ. Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη· διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω. Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω...
Τρίτη 29 Μαΐου 2012
"Να ονειρεύεσαι..."
μου 'λεγε ένας φίλος που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά...
Τα όνειρα, συνήθως προδίδουν...
Παραπλανούν...
Καμιά φορά και σκοτώνουν...
Όμως, δεν γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι...
Δεν έχει νόημα...
Δεν έχει ουσία...
Να ονειρεύεσαι!
Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου...
Τότε σώζεσαι... ( Α. Παπαδάκη )
Τα όνειρα, συνήθως προδίδουν...
Παραπλανούν...
Καμιά φορά και σκοτώνουν...
Όμως, δεν γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι...
Δεν έχει νόημα...
Δεν έχει ουσία...
Να ονειρεύεσαι!
Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου...
Τότε σώζεσαι... ( Α. Παπαδάκη )
Παρασκευή 25 Μαΐου 2012
Πέμπτη 24 Μαΐου 2012
Αντώνης Περρής,
Μη μείνει
απ´ αυτούς κανείς.
Τον κόσμο
αυτό αν θες να φτιάξεις
πρέπει ν΄αλλάξεις τη δομή,
πρέπει ν΄αλλάξεις τη δομή,
πρωτού λόγω
της απραξίας μας
μας αφανίσει η παρακμή,
μας κυβερνούν οι λωποδύτες,
οι τραπεζίτες κι´ οι αγιογδύτες
κι´ όλοι τους οι υποτακτικοί.
μας αφανίσει η παρακμή,
μας κυβερνούν οι λωποδύτες,
οι τραπεζίτες κι´ οι αγιογδύτες
κι´ όλοι τους οι υποτακτικοί.
Δίχως έλεος
λοιπόν, δίχως οίκτο,
κτύπα τους πριν αφανιστείς,
γιατί αλλιώς μεσ´ στη μιζέρια
και μεσ´ στο άδικο θα ζεις,
δίχως έλεος λοιπόν, δίχως οίκτο,
μη μείνει απ´ αυτούς κανείς.
κτύπα τους πριν αφανιστείς,
γιατί αλλιώς μεσ´ στη μιζέρια
και μεσ´ στο άδικο θα ζεις,
δίχως έλεος λοιπόν, δίχως οίκτο,
μη μείνει απ´ αυτούς κανείς.
Λέει η
εντολή ου αυτοκτονήσεις,
μα κατ´ ανάγκη αυτοκτονείς,
χτύπα τους πριν σε αφανίσουν,
εγκληματείς που αδρανείς,
της ηθικής μας απραξίας
όπως και της νωθρότητάς μας
πια ας μην είμαστ´ ασθενείς.
μα κατ´ ανάγκη αυτοκτονείς,
χτύπα τους πριν σε αφανίσουν,
εγκληματείς που αδρανείς,
της ηθικής μας απραξίας
όπως και της νωθρότητάς μας
πια ας μην είμαστ´ ασθενείς.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)